یا صاحب الزمان

من عاشقم به نگاهت، اگر چه ناپیداست

زبان بسته من، انتهای هر غوغاست

تو برده ای دل مار ا، در این زمانه غم

 مرا کنون زتو این بس، که خاطرت با ماست

حدیث عشق چه گویم تو را ، که می دانی

هزار نکته که از اشک چشم ما پیداست

مرا به میهمانی چشمان خود دعوت کن

نگو که سهم نگاهم حوالت فرداست

چگونه می شود آدم نشد به مکتب عشق

هوای سیب تو دارم گناه من اینجاست

دخیل مکتب عشقم کنون به مشق صبوری

چه جای شکوه از عالم که عشق پابرجاست

میان آیینه تصویر بی تو می میرد

نکرده درک ظهورت نشان غیبت ماست

نفس گرفته بوی تو را نام نامی لب ها

که واژه واژه مجنون تلاوت لیلاست

سلام بر تو که شد ورد پاک لب هایم

طنین گرم جوابت به خواب هم رویاست

تو مهر نامه اویی، تو مهر پنهانی

چه بیم غرقه توفان که ناخدا با ماست

چه جای طعن حریفان،چه جای ماتم و غم

که قطره قطره نباشد اگر که با دریاست

اگر که خلق جهان دل به دیده می بندند

من عاشقم به ندیده که عشق من زیباست

تو آخرین قدحی،ختم ساغر عشقی

تویی که هدیه صبری، خدا چنین می خواست