تأثیر محبت بر ساختارمغزی

نیاز کودکان به مهر و محبت به اندازه کافی شناخته شده است اما این شناخت که عشق و علاقه نه تنها در پختگی عاطفی نقش دارد بلکه ساختار مغز را نیز متأثر می کند، یافته جدیدی است.

در یک تحقیق روان کاوان آلمانی،کودکان یتیم یک کشور اروپای شرقی را مورد مطالعه قرار دادند، در مغز آن ها"حفره سیاهی" یافتند. این همان بخش از مغز است که مسئولیت رشد و تحول در درک و احساس و ساخت، عملکرد و هضم عواطف، تجربه زیبایی و لذت، لیاقت و هنر رفتار و برخورد عاقلانه با دیگران را بر عهده دارد.

به نوشته برنا،پژوهش های علم اعصاب ثابت کرده اند که سیستم اعصاب نه تنها به تحریکات عاطفی عکس العمل نشان می دهد بلکه در پاسخ به آن ها تغییر می کند.

مغز یک نوزاد هنوز به خوبی شکل نگرفته و بدون ساختار است و برای رشد و تحول خود به تحریک نیاز دارد، لبخند، تماس چشمی و وجود یک پرستار سبب آرامش و آسودگی خاطر و همچنین ترشح هورمون هایی در قشر پیشانی، یعنی در آن بخشی از مغز که در همان سال های نخستین شکل می گیرد و در پختگی رشد و تحول رفتار اجتماعی سرنوشت ساز است می گردد.

هر چه روابط و تأثیرات متقابل مثبت بیشتری به وقوع بپیوندد اتصالات و شبکه های بهتر و بیشتری در این بخش ایجاد می شود.

یک مطالعه نشان داده است " نوزادانی که با مادرات تحت فشار روحی یا افسردگی بزرگ می شوند بعدها بیشتر از حد متوسط آسیب پذیر بودند. این ها در مواقع سخت و پیچیده با ترشح هورمون های فشار عکس العمل نشان می دهند".

پرورش کودک با یک مراقب دلسوز و مهربان، به تقویت ساختار مغزی و تکامل آن کمک می کند.سوگرهاردت متخصص روان درمانی تردید دارد که پرورش و تربیت نوزاد توسط افراد غریبه بتواند این کیفیت پرورشی را به وجود آورد. در کودکان کم سنی که توسط غریبه ها پرورش می یابند احتمالاً این کمبود تجربه که وجود و مفهوم خاصی برای دیگری داشته باشد وجود دارد.